Γράφει ο Σαμιώτης επιλοχίας Νικόλαος Χατζησταμούλος από τα Κοντακέικα που πολέμησε στα βουνά της Αλβανίας:
« Στις 17 Σεπτεμβρίου ήρθαν δυο καράβια να μας παραλάβουν. Τη μέρα εκείνη είχε μαζευτεί κόσμος πολύς απ΄ όλα τα χωριά οι γονείς και τ΄ αδέλφια των επιστρατευμένων. Είχε έλθει και ο πατέρας μου και έμεινε μαζί μου ως την τελευταία στιγμή. Με συνόδεψε μέχρι την αποβάθρα και θυμάμαι που έκλαψε, γιατί δεν ήξερε αν θα ξαναγύριζα. Με χαιρόταν που τον παρηγορούσα και του έλεγα πως ήταν τιμή του που έστελνε το παιδί του να πολεμήσει για τη σωτηρία της πατρίδας. Καημένε μου πατέρα πόσο χτυπούσε η καρδιά σου για μένα και πόσο με αγαπούσες …»
Γράφει για την μάχη στον Μοράβα στο ύψωμα 1211:
« Έτοιμοι στηριζόμαστε στα νύχια και στις χούφτες και περιμένουμε ν΄ ακούσουμε το σύνθημα για να προχωρήσουμε. Σε λίγο στο χωριό σήκωσαν άσπρη σημαία . Παραδόθηκαν.
Ο υποδιοικητής σηκώνεται όρθιος και φωνάζει: Έλληνες στρατιώτες ! Θάρρος! Εμπρός! Αέρα! Μα δεν είχε τελειώσει τη φράση του και δυο σφαίρες κτύπησαν τον ταγματάρχη Κεφαλόπουλο . Εμείς μόλις μας είπε εμπρός , ξεχυθήκαμε σαν χείμαρρος , τώρα που ήταν και κατήφορος. Τρέλα μας ήρθε. Μεθύσαμε, πηδούσαμε και τρέχαμε, χτυπούσαμε, κυλούσαμε. Οι σάλπιγγες χτυπούσαν δυνατά. Προχωρείτε! Προχωρείτε! Προχωρούμε και κοιτάζουμε σαν αγριόγατοι να ανακαλύψουμε τις φωλιές των εχθρών. Εκείνοι πέταξαν τα όπλα και έπαψαν να αντιστέκονται».